ความมหัศจรรย์ แห่ง ความคุ้นเคย
15 มกราคม 2552
ต้องขอบคุณมากๆ เลยนะคะ สำหรับทุกๆ คำอวยพร ที่มีให้พ่อเบิร์ด ในไดฯ หน้าที่แล้ว
ขอบคุณมากๆ คร้า ไว้คืนนี้ ถ้าอิป้อ ไม่มีก่งก๊ง ที่ไหน จะเรียกมาอ่านนะคร้า
แล้วก็ ผ่านไปคะ สำหรับวันเกิดพ่อเบิร์ด เมื่อวานนี้
สรุปแล้วปีนี้ ไม่ได้ไปกินกันที่บ้านเรา แบบว่า
ช่วงนี้ อย่างที่เป็นข่าว บ้านเราหนาวมากกกกกกกกกกก เย๊น เย็น
บรรดานักดื่ม ที่อายุอานาม ก็ไม่ใช่น้อย ๆ กันแล้ว คงขยาด เหมือนกัน
เพราะแม่ก็ขู่ พ่อไว้ตั้งกะตอนเช้าตอนไปทำงานด้วยกันแล้วว่า
อากาศเย็น เห็นข่าวยัง ที่ ชายหนุ่มอายุแค่ 37 ชาวบ้านป่าอ้อดอนชัยใกล้ๆ เรานี่เอง
ดื่มเหล้าเมาหนัก นอนไม่ใส่เสื้อ แล้วก็เลยพาลไม่ตื่นเลย คงตื่นอีกทีตอนเจอท่านยมฯ อะ
ปีนี้ บรรดา เจ้านายและเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ของ ศูนย์ฯ อิป้อ
ก็เลย กินกันที่ซุ้ม หลัง office เรานี่เอง
กินที่ office ก็ดีไปอย่าง เพราะ รับรองไม่มีอยู่ยาว มันหนาวววว บรื๋อส์สสส....
เมนูหลักวันนี้ ก็หมูหมักสูตรพี่ปึ้ง พร้อมน้ำจิ้มรสแซบ ซึ่งไม่เคยผิดหวัง
กี่ครั้ง ๆ ที่ลุงปึ้ง ลงมือ เป็นเกลี้ยง หอมอร่อยจริงๆ 2 ผัก กินเปล่าๆ ไปจานพูนๆ เลย
สำหรับ ผักหวาน ตั้งกะ คุณครูโทรเรียกให้ไปรับเมื่อบ่ายสองของวันจันทร์ (ที่ 12)
จนถึงวันนี้ ก็ยังไม่ได้ไปโรงเรียน ไม่ไปอยู่บ้านยายเอ้ย แต่
ผักหวาน มาทำงาน กับแม่ทุกวันเลยคะ
ให้แม่ได้ให้ยา ป้อนข้าว กินนม สังเกตอาการ อย่างใกล้ชิด
ซึ่ง ผักหวาน ก็ไม่กวนแม่ ไม่งอแง ไม่ง๊องแง๊ง เลย เก่งมากจ๊ะ
ตอนเช้าพอส่งพี่ผักบุ้ง ที่โรงเรียนแล้ว พ่อ แม่ แล้วก็ ผักหวาน ก็เข้า office
ผักหวาน ก็จะ กินข้าว กินนม กินยา พ่นยา
แล้วก็ นั่งเล่น พักผ่อน ดูทีวีมั่ง ทำศิลปะ เล่นไปตามประสา ฯลฯ ที่ใต้โต๊ะแม่
พอใกล้ๆ เที่ยง เราก็จะออกไปกินกลางวัน กัน แล้วผักหวาน ก็จะซื้อหนม กลับมากินด้วย
แล้วก็กินยา กินนม เล่นต่ออีกซักแป๊ป ผักหวาน ก็จะนอนกลางวัน 
ตื่นอีกที ก็ใกล้ๆ แม่เลิกงาน เป็นแบบนี้ มา วันนี้ วันที่สามแล้ว
ซึ่งก็คงจะพรุ่งนี้ อีกวัน ที่ผักหวาน จะมาทำงานกับแม่
แต่อาการป่วย ของผักหวาน หลังจากที่ไปพบคุณหมอ ที่ โรง’บาล คราวนี้
รู้สึกว่า จะได้ยาดี ถูกโรค ทำให้ อาการ ดีวัน ดีคืน สดชื่น แจ่มใส ไม่มีไข้
อาการของโรคที่คุณหมอ สงสัย แล้วให้แม่สังเกตอาการ ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเป็นเลย
วันเสาร์นี้ คุณหมอ นัดตรวจ แม่คงจะสบายใจ ว่าลูกสาวแม่คนนี้
ไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงอย่างที่คุณหมอกังวล ไว้รอ คำรับรองจากปากของคุณหมออีกที เน๊อะ
ยังงัย ก็ ขอบคุณทุกๆ ความห่วงใย ที่มีให้ผักหวาน นะค๊ะ
อากาศเปลี่ยน แบบว่าลมเย็น พัดมาแต่ละที ผู้ใหญ่อย่างเราๆ ยังแทบไม่ไหว
แล้วประสา อะไรกับเด็กตัวเล็ก ๆ นะคะ
คนเป็นพ่อ เป็นแม่ อย่างเรา ๆ ก็ต้องทำหน้าที่กันไป เมื่อลูกไม่สบาย
ก็ต้องดูแล สังเกต อาการ และให้ความเอาใจใส่ เค้าอย่างใกล้ชิด ให้เต็มที่ เท่าที่เราจะสามารถทำได้
ได้อ่าน บทความเรื่อง อัศจรรย์ หายป่วยได้เพราะความคุ้นเคย
เขียนโดย คุณวันเพ็ญ เดือนสว่าง ในหนังสือคู่สร้างคู่สม ฉบับที่ 612
อ่านแล้ว รู้สึกชอบมากคะ เค้าเขียนไว้ว่า
รสแห่ง “ความคุ้นเคย” คือยาวิเศษ ที่สามารถรักษาบุคคลอันเป็นที่รักของเราได้อย่างไม่ต้องสงสัย
อาหารธรรมดา ที่เราคอยป้อนให้ ย่อมเลิศรสกว่า อาหารที่จ้างพี่เลี้ยง หรือพยาบาล มาคอยป้อน
อาหารธรรมดา ที่เราเคยทำกินกันที่บ้าน ย่อมเลิศรสกว่า อาหารของโรงพยาบาล
การอยู่ในที่คุ้นเคย กับคนคุ้นเคย พร้อมอาหารเคยลิ้น ย่อมทำให้จิตใจสงบสบาย โรคร้ายทุเลา
อาจไม่ตรงเสียทีเดียวนัก แต่รู้สึกชอบข้อเขียนนี้มากคะ
เอาไว้ประยุกต์ใช้ ให้เหมาะสมกับสถานการณ์ ในยามที่คนในบ้านไม่สบายเน๊อะ ^^
และแม่ก็ชอบ จนขอนำมาตั้งเป็นชื่อไดฯ หน้านี้ วันนี้ ซะเลยคะ ^^
ชักจะเฉไปนิด วกกลับมาที่ เรื่องราวของบ้านเราต่อ
เมื่อวันอังคาร ที่ 13 มกราคม 2552
ช่วงสายๆ พาผักหวาน ไปหาคุณหมอ ผักหวาน พอได้ยาไป 2 มื้อ
อาการโดยทั่วไปก็สดชื่นขึ้น ไม่มีไข้แล้วคะ
ตอนเย็นเลิกเรียน เลิกงานกันแล้ว ต้องไปส่งพี่ผักบุ้ง ดูการแสดงไวโอลิน ที่ มฟล.
เนื่องจากเป็นหนึ่งในกิจกรรมของชมรมฯ พี่ผักบุ้งเค้า
พี่ผักบุ้ง บอกว่า จะไม่ไปดูก็ด้ายย แต่ต้องทำรายงานส่งน๊า ซึ่งพี่ผักบุ้ง ไม่อยาก
แม่ก็เลยจัดให้ ขับรถ อย่างไกลเลย จาก officeแม่ไป มฟล.
ส่ง พี่ผักบุ้ง ที่ตึก C4 ที่แสดงแล้ว แม่ กับ ผักหวาน ก็โต๋เต๋ อยู่แถวใน มอ แหละ รอคะ
จะให้กลับบ้านก็ม่ายหวาย ไกลซะเหลือเกิน ส่วนอิป้อ ม่ายว่างคร้า ติดภารกิจ pre BD ^^”
ใน มฟล. นอกจากบรรยากาศ สวยยยยยยย มากกกก อากาศ ก็เย็นมากกกกกกกกก เช่นกัน
พาผักหวาน เดินเล่นแถว ๆ ตึกส่วนหน้า ซักพัก ชักไม่ไหว หิวข้าวด้วย
ก็เลยพากันไป แถบๆ ที่ขายอาหารส่วนหน้า เดินดูทุกร้าน สรุป ก็ได้กิน ข้าวมันไก่ กะ บะหมี่ต้มยำ
ไม่อยากบอกว่า ไม่อร่อยอะ น้ำซุป ก็เค๊ม เค็ม แต่แม่ค้าเค้าก็บอกว่า มันก้นหม้อ แล้ว จะปิดร้านแล้ว
แม่กับผักหวาน ก็ ฝืนๆ กินไป นิดนุง แล้วก็คิดตังค์ ชวนผักหวาน ไป 7-11 ดีก่า
ก็ได้นม ขนม ฯลฯ จาก 7-11 มากิน กันต่อในรถ เปิดหนังให้ผักหวาน ดูด้วย ระหว่างรอพี่ผักบุ้ง
ดูไปดูมา แม่สังเกต เห็นผักหวาน ตาแดง และคงจะคัน เพราะ เห็นผักหวาน ขยี้ ๆ ตา ด้วย
ก็เลยจัดการ เอายามาหยอดตา ให้ผักหวาน ข้างละหยด
อากาศเย็นจัด เป็นหนึ่งในปัจจัย ที่ทำให้ เด็กที่เป็นโรคภูมิแพ้อากาศ
จะโดนเล่นงานได้ เหมือน ผักหวาน ตอนนี้ อึดอัด คัดจมูก หายใจไม่ออก ตาแดงก่ำ ฉ่ำด้วยน้ำตา และ คัน
แต่พอได้ยา ซักพัก ก็ดีขึ้นทันตา
เราก็นอนดูหนัง กินหนม กินนม ฯลฯ อยู่ในรถอุ่นสบาย (นอกรถหนาวมั๊ก)
เวลาผ่านไป ครู่ใหญ่ๆ พี่ผักบุ้ง ก็โทรมาว่า ใกล้เวลาเลิกแล้ว แม่ก็ขับรถไปจอดใต้ตึก C4 ทันที
ซักพัก พี่ผักบุ้ง ลงจากตึกมา ก็ขึ้นรถกลับบ้านกัน
ระหว่างทางกลับ พ่อก็โทรถามว่า จะกินอะไรมั๊ย พ่อยู่แถว 5 แยกพ่อขุนฯ
พี่ผักบุ้ง สั่งสเต็กไก่ ร้านปังปอนด์ ถูก อร่อย ไม่เยอะเกินไป พี่ผักบุ้ง ชอบมาก
แล้วพ่อก็สั่งให้ตัวเองอีกหนึ่ง พร้อมด้วยกระเพาะปลาร้อน ๆ เอากลับมากินกันที่บ้าน
จบการบันทึกสำหรับวันนี้จร้า
ไปดูผักหวาน ก่อน เล่นซนอยู่กับลุงชัย แหนะ
^_^
ว่าจะจบแล้ว อ่านย้อนกลับไป เอ๋.... ม่ายมีรูป พี่ผักบุ้ง เลยนี่แหว่
ค้นๆๆๆ มีแต่รูปเก่า ๆ แต่รูปนี้เด็ดสุด ตอนงานเลี้ยงปีใหม่ ของศูนย์ฯ แม่
ยังไม่เคยเอาลง พี่ผักบุ้ง ในชุดนักเรียน ด้วยนะนั่น อะฮ้า!! มาดูกันเลย คริคริ จะโดนจับมั๊ยเนี้ย?
อย่าจับ พี่ผักบุ้ง เลยน๊า ก็หนู อยู่กับป้าเจี๊ยบ ค่า
ไม่ได้แอบกินคนเดียว แค่หยิบมาโชว์ ให้แม่หนูถ่ายรูปเฉยๆ คร้า :)
จบจริง ๆ แล้วจร้า
แอบ upฯ ที่ทำงาน(อีกจนด๊ายย 555)
มหัศจรรย์แห่งรัก - รัดเกล้า
หากันจนเจอ 
